Prokuratura Regionalna we Wrocławiu zwróciła się do Prokuratora Generalnego z wnioskiem o wystąpienie do Sądu Najwyższego o unieważnienie prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa z dnia 28 sierpnia 2007 r.
Wyrokiem tym Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa ustalił, że Lucianie F. – G. przysługuje prawo do przyznania jej prawa użytkowania wieczystego gruntu nieruchomości położonej przy ul. Puławskiej 141 w Warszawie.
Analiza stanu prawnego nieruchomości położonej przy ulicy Puławskiej 141 doprowadziła do wniosku, że poważne wątpliwości budzi kwestia dopuszczalności drogi sądowej w tym przypadku.
Luciana F. – G., na podstawie dekretu warszawskiego, ubiegała się o prawo wieczystej dzierżawy gruntu, którego przed wojną była współwłaścicielką. W tym celu złożyła odpowiedni wniosek i uruchomiła procedurę administracyjno – prawną, pierwotnie zakończoną odmownym orzeczeniem Prezydium Rady Narodowej w m. st. Warszawie z dnia 23 sierpnia 1950 r., które zostało unieważnione decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 19 stycznia 1999 r., co otworzyło drogę do ponownego procedowania w tej sprawie przez organy administracji publicznej. Jednak w aktach administracyjnych nie ujawniono wniosku Luciany F. – G., którego dotyczyły te orzeczenia.
Powództwo o ustalenie w sprawie, w której zapadł kwestionowany wyrok zostało zatem złożone ze wzglądu na brak w aktach administracyjnych wniosku o przyznanie prawa wieczystej dzierżawy gruntu. W tej sprawie powódka domagała się zatem wydania przez sąd powszechny wyroku ustalającego, lecz z treści pozwu wynika, że żądanie uzasadnione jest faktem, do którego stwierdzenia nie jest uprawniony sąd powszechny, a organ administracji publicznej.