Wyrokiem Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 15 czerwca 2016r. Sławomir B. został uznany za winnego popełnienia w zamiarze bezpośrednim zbrodni zabójstwa partnerki Elżbiety S., tj. czynu z art. 148 § 1 k.k., za co wymierzono mu karę 25 lat pozbawienia wolność.
Od wyroku tego apelację złożył obrońca oskarżonego oraz prokurator, który wyrokowi zarzucił obrazę art. 46 § 1 k.k., a mianowicie nie orzeczenie na rzecz synów zmarłej pokrzywdzonej zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze śmiercią matki.
Po rozpoznaniu środków odwoławczych Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 27 października 2016r. sygn. II AKa 266/16 zmienił zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że przyjął, iż oskarżony dopuścił się przypisanej mu zbrodni zabójstwa w zamiarze ewentualnym, za co wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wonności oraz orzekł obowiązek po 75 000,00zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez nich krzywdę spowodowaną jej śmiercią.
Z takim rozstrzygnięciem nie zgodził się Prokurator Regionalny we Wrocławiu i wystąpił do Ministra Sprawiedliwości - Prokuratora Generalnego o wywiedzenie kasacji na niekorzyść oskarżonego.
W złożonym środku prawnym Prokurator Generalny zarzucił rażące i mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., zarzucając Sądowi odwoławczemu brak szczegółowej i kompleksowej analizy i oceny całokształtu materiału dowodowego w zakresie zamiaru z jakim działał oskarżony pozbawiając życia Elżbietę S., czego skutkiem było wydanie orzeczenia reformatoryjnego na korzyść oskarżonego.
Wyrokiem z dnia 29 marca 2018r. sygn. VKK 348/17 Sąd Najwyższy, uznając kasację Prokuratora Generalnego za zasadną oraz poczynione przez Sąd odwoławczy wywody odnośnie ustalenia zamiaru z jakim działał oskarżony za dowolne, uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, przekazując jednocześnie temu sądowi sprawę do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.