W kwietniu 2018r. prokurator Prokuratury Regionalnej we Wrocławiu zaskarżył sprzeciwem skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie decyzję „zwrotową” Prezydenta m. st. Warszawy z 2006r., ustanawiającą na 99 lat prawo użytkowania wieczystego do nieruchomości zabudowanej położonej w Warszawie przy ul. Noakowskiego 20, będącej fragmentem dawnej posesji oznaczonej hipotecznie numerem 5269, na rzecz osób, które nabyły roszczenia do tej posesji od spadkobierców dawnych właścicieli.
Prokurator zakwestionował, iż organ dekretowy nie zweryfikował czy właściciele hipoteczni ( sprzed nacjonalizacji gruntu w dniu 21 listopada 1945r.) mogli wykazać się w chwili formułowania żądania dekretowego przymiotem posiadania nieruchomości.
Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy ( Dz. U. nr 50 poz. 279), na organ dekretowy, w przypadku rozpoznawania wniosku o przyznanie prawa własności czasowej, prawodawca nałożył obowiązek ustalenia m. in. przesłanki posiadania gruntu przez wnioskodawców w chwili składania wniosku o przyznanie prawa własności czasowej.
Rozpoznając w tej sprawie wniosek dekretowy organ administracji dysponował szeregiem dokumentów wskazujących na władanie faktyczne przedmiotową nieruchomością przez Polskie Radio i inne podmioty, a nie członków rodziny dawnych właścicieli, lecz mimo to zaniechał zbadania przesłanki „posiadania” i oparł zaskarżoną decyzję z 2006r. na dwóch pozytywnie zweryfikowanych przesłankach dekretowych, gdy tymczasem niespełnienie trzeciej z nich winno skutkować odmową przyznania prawa do nieruchomości.
Nadto Prokuratura Regionalna we Wrocławiu w kwietniu 2018r. skierowała do Wojewody Mazowieckiego sprzeciw od ostatecznej decyzji odszkodowawczej wydanej przez Prezydenta miasta stołecznego Warszawy w 2012r., a przyznającej za część przejętego „dekretem warszawskim” gruntu położonego przy ul Borzymowskiej odszkodowania w wysokości prawie 3 milionów zł, na rzecz nabywczyni roszczeń od spadkobiercy dawnego właściciela.
Prokurator podniósł, że organ dekretowy błędnie uznał, iż zostały spełnione przesłanki do z art. 215 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami ( Dz.U. z 2016r. poz. 2147), tj., że dawny właściciel mógł potencjalnie władać tą nieruchomością jeszcze po 5 kwietnia 1958r., a więc po czasie, kiedy weszła w życie ustawa z dnia 12 marca 1958r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości ( Dz. U. z 1958r. nr 17 poz. 70 ), podczas, gdy utrata posiadania tego gruntu przez dawnego właściciela nastąpiła znacząco wcześniej, bowiem od 1949r. powyższa nieruchomość znajdowała się w zarządzie Wydziału Oświaty i zagospodarowana została pod boisko szkolne i teren sportowy.
W obu złożonych środkach prawnych, prokurator, wskazując na rażące naruszenie przepisów prawach - po myśli art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. przy wydawaniu zakwestionowanych decyzji, wniósł o stwierdzenie ich nieważności.