Prokurator Prokuratury Regionalnej we Wrocławiu zaskarżył sprzeciwem skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie decyzję Prezydenta m. st. Warszawy z 2012r., ustanawiającą na 99 lat prawo użytkowania wieczystego do gruntu o powierzchni 868 m2, położonego w Warszawie przy ul. Emilii Plater.
Organ dekretowy wydał bowiem zaskarżoną decyzję, pomimo wiedzy, iż w obiegu pozostaje ostateczne rozstrzygniecie w tym przedmiocie - a mianowicie orzeczenie administracyjne Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy z 1950r., odmawiające dawnym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do w/w nieruchomości warszawskiej - z powodu niezłożenia wniosku dekretowego w przewidzianym prawem terminie. Wymienione orzeczenie stanowiło podstawę wpisu w księdze wieczystej nieruchomości jako właściciela: Skarbu Państwa, dokonanego przez Sąd Powiatowy w Warszawie w 1956r.
Rozpoznając w tej sprawie wniosek dekretowy ( już wcześniej rozpoznany innym rozstrzygnięciem i złożony po upływie 6 - miesięcznego terminu) Prezydent m. st. Warszawy dysponował nie tylko wspomnianym wyżej orzeczeniem administracyjnym, ale także szeregiem dokumentów, w tym rozstrzygnięciem Ministra Gospodarki Komunalnej utrzymującym je w mocy oraz innych, wskazujących, jakie skutki prawne ono wywołało.
Prokurator wskazał, że Prezydent m. st. Warszawy dokonał rozstrzygnięcia dot. nieruchomości przy ul. Emilii Plater w okolicznościach stanowiących podstawę do unieważnienia wydanej przez niego decyzji, a mianowicie w sytuacji, gdy sprawa została już wcześniej zakończona decyzją ostateczną, a w takich okolicznościach - tj. pozostawania w obiegu decyzji ostatecznej, konsekwencją poszanowania reguły ostateczności decyzji administracyjnych, winno być umorzenie postępowania przez organ, a nie rozstrzygnięcie merytoryczne.
W złożonym środku prawnym, prokurator, wskazując na konsekwencje wynikające z treści art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a., domaga się stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta m. at. Warszawy z 2012r.