W styczniu 2019r. Prokuratura Regionalna we Wrocławiu skierowała do Wojewody Mazowieckiego dwa sprzeciwy - w celu wzruszenia decyzji Prezydenta m. st. Warszawy z 2014r. o przyznaniu na podstawie przepisu art. 215 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 2204 – tekst jednolity) na rzecz nabywczyni roszczeń do nieruchomości warszawskiej przy Al. Niepodległości, ozn. hip. Dobra Henryków odszkodowania w łącznej kwocie 2 262 279,00zł.
W wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego i dokonania analizy stanu prawnego prokurator dostrzegł, że obie decyzje Prezydenta m. st. Warszawy z 2014r. są dotknięte wadą nieważności, albowiem wydane zostały z rażącym naruszeniem prawa.
Ustalono, iż osoba, która w 1998r. nabyła od spadkobierców dawnej właścicielki nieruchomości warszawskiej przy Al. Niepodległości, ozn. hip. Dobra Henryków, działając przez pełnomocnika Roberta N., sformułowała w 2012r. pisemne oświadczenie o cofnięciu złożonego w dniu 14 maja 1948r. wniosku złożonego w trybie art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279), dotyczącego przyznania prawa własności czasowej do gruntu w/w nieruchomości.
Skutkowało to wydaniem przez Prezydenta m.st. Warszawy w 2013r. decyzji umarzającej postępowanie o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości położonej w Warszawie przy Al. Niepodległości ozn. hip. Dobra Henryków, zaś w 2014r. dwóch decyzji ustalających odszkodowanie na rzecz nabywczyni roszczeń do opisanego wyżej gruntu, opiewające na łączną kwotę 2 262 279,00zł.
W złożonych sprzeciwach prokurator zarzucił rażące naruszenie przez organ dekretowy art. 215 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 2204 – tekst jednolity), ocenianego w kontekście normatywnym kształtowanym od momentu wejścia w życie przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. z 1945 r. Nr 50, poz. 279, ze zm.), w szczególności zaś regulacji art. 7 ust. 5 i art. 8 tegoż dekretu, mocą których przyznanie odszkodowania z tytułu nacjonalizacji nieruchomości gruntowej warunkuje bądź to niezłożenie przez uprawnionego wniosku o przyznanie prawa własności czasowej w trybie przepisu art. 7 ust. 1 wspomnianego dekretu, bądź też nieprzyznanie z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, wyrażające się w wydaniu zaskarżonych decyzji pomimo niespełnienia kryterium braku faktycznej możliwości zaspokojenia roszczeń dotychczasowego właściciela nieruchomości, wobec uprzedniej rezygnacji z roszczeń wskutek cofnięcia przez uprawnioną wniosku dekretowego i w konsekwencji umorzenia postępowania w przedmiocie żądania opartego na art. 7 ust. 1 wskazanego dekretu.
W obu sprzeciwach prokurator wyraził żądanie stwierdzenia nieważności zakwestionowanych decyzji.